Liebster Blog Award

Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.

Piąta nominacja. Tym razem od Krukonki2001.

1.Skąd pomysł na pisanie Dramione?

Wszystko dzięki blogu o tej parze : Draco i Hermiona :D

2.Czy kiedykolwiek marzyłaś o pójściu do Hogwartu?

Każdy, kto przeczytał przynajmniej jedną książkę przygód Harry’ego chciał tam pójść :D

3.Co sądzisz o połączeniu Blaise’a i Ginny…?

Lubię :D Choć jakby się tak zastanowić to jest to takie „ mniej problemowe” Dramione .

4.Myślisz, że w świecie mugoli przydałaby się Przysięga Wieczysta?

Nie. Ludzie z natury nie dotrzymują ważnych obietnic i mają na to różne wymówki.( Załóżmy), że nie chcę, aby ludzie poumierali – przynajmniej tak licznie - <;

5. Co lubisz robić?

Haha, nad tym pytaniem się naprawdę długo zastanawiałam. Lubię spotykać się z moją przyjaciółką i iść gdzieś z jej znajomymi, mimo różnicy wieku :D  Zawsze jest… fajnie ;’) Lubię też założyć słuchawki i podgłosić ulubioną piosenkę tak, abym niczego innego nie słyszała. Lubię wpatrywać się w niebo i myśleć o życiu (czasami łapię masakrycznego doła- przestaję wierzyć w ludzi, w świat, w dobro^^) Lubię jechać cały dzień w autokarze, zawsze można kogoś fajnego poznać xD Lubię myśleć, że kiedyś się stąd wyrwę i zacznę wszystko od nowa. Lubię przed snem wymyślać różne scenariusze mojego życia i pomimo tego, że to się nigdy nie spełni, to Lubię sobie pomarzyć :’)

6. Twoje obawy związane z przyszłością?

Jezuuu, będę banalna, ale nie uważajcie mnie za jakąś pustą gimbuskę.

Boję się tego, że zostanę sama. Że nikt mnie nie pokocha, Że wszyscy będą mieć kogoś, tylko nie ja. Jest wiosna, coraz więcej par a ja jak widzę taki obrazek to może nie pokazuję, ale po prostu zazdroszczę. Tego, że mają się komu wygadać, komu zaufać całkowicie.

Boję się zakochać bez wzajemności.

Boję się zranienia.

7. Komu wiesz, że możesz zaufać..?

No mam przyjaciółkę…. różnica wieku jest, ale jesteśmy dla siebie jak siostry. Ufam jej, ale nawet jej wszystkiego nie mówię.  Nie lubię się żalić z swoich problemów. Ogólnie to ona nawet nie wie, co się dzieje. Nikt nie wie. Czuję, że kiedyś nie wytrzymam i powiem wszystko. Po prostu nie dam już rady i będę  ryczała jak idiotka i się zwierzała. Czasami mam takie wieczory, że najchętniej to bym się rozpłakała, chociaż nienawidzę łez. Rozpłakałabym się, bo mnie wszystko przerasta. Albo piszę. Piszę tak jak teraz.

8.Skąd czerpiesz wenę?

Pisałam o tym wcześniej; faslook, filmy, książki :3 Ale najczęściej sama wymyślam jakieś sytauacje <;

9. Czy lubisz żelki?

Po zastanawieniu odpowiadam, że wolę cukierki xd

10. Czy czytasz moje opowiadanie?

Taak :D (ogólnie to miło, że przesyłasz mi jeszcze niepublikowane rozdziały :)) Naprawdę mi się podoba :D

11. Twój ulubiony kolor?

Wszystkie kolory tęczy. Choć w szafie najwięcej mam ubrań czarnych, białych i szarych.

^^^^^^^^^^

Nominuję:

Agata Wlaszczyk 

Darcy

Szylkreta 

I każdego kto chce ;v To już piąta nominacja, więc już dużo osób nominowałam- w tej nie ma ich zbyt wiele ;oo

Pytania: 
1. Największe marzenie?
2. Boisz się czegoś?
3.Opisz siebie w 3 zdaniach.
4. Jakiego bohatera najbardziej przypominasz?
5.Jaki dom w Hogwarcie?
6.Co lubisz robić?
7.Skąd pomysł na pisanie bloga?
8.Miałaś kiedyś brak weny?
9.Co wtedy robiłaś?
10.Opowiedz coś o swoim opowiadaniu.
11. <zadaj sobie takie pytanie, na które chciałabyś odpowiedzieć> 

~~

 Przyjechałam z szkoły

 przyjechała do mnie przyjaciółka,

 odprowadziłam ją do autobusu,

 oglądnęłam film

 i mam masakrycznego doła.  

Wezmę sobie chusteczki i będę oglądała jakiś smutny film. Skończę tak, jak zawsze- po pierwszej i pójdę spać.

Jutro wszystko będzie już ok.

Nie wiem, kiedy rozdział, naprawdę. Piszę. Cały czas piszę.

Zmieniłam nawet szabon, ale czy to coś dało?

Bella Noxis. 

Rozdział VII

+ Może wam nie pomogą czytać, ale mi pomogły pisać. Jeśli ktoś nie ma weny- nie może się kupić- naprawdę pomagają :'D  muzyka     muzyka   muzyka  

Rozdział dedykuję:

-Kalipso Va, Nathally Katherine Riddle ~  aby wróciły do Internetów :o

-Dominice Strymińskiej ( za każde komentarze, nawet w otoczeniu butów :D)  i Darcy Victoria (że nawet na faslook’u mnie potrafi złapać :**)

-Krukonce2001 ~ za to, że jest i za nasze rozmowy xD :**  
-Agacie Wlaszczyk + zapraszam na jej bloga ! :D     http://dramione-dark-desire.blogspot.com/         

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

-Zawsze mogło być gorzej…

-Ty to już się lepiej nie odzywaj! – Wrzasnęła. To było wszystko przez niego i Diabła! Cała ta impreza, problemy, bałagan.. –Właśnie! Gdzie jest Blaise? Niech on nam pomaga, to on wymyślił tą imprezę!

-Nie denerwuj się tak, przecież twoi rodzice się zgodzili.

-Bo nie wiedzieli, że będzie tu taki syf po ich powrocie. Ja też nie.

-Nie jest tak źle- ocenił fachowo- Bywało gorzej- mruknął, ale brunetka miała dobry słuch. I zły humor.

-Kazali nam wszystko wysprzątać! Wszystko! Salon, pokoje, kuchnie* … i nawet wyczyścić swoje rzeczy. Nie używając magii, jak ty to niby chcesz zrobić?!

-Kochanie, bo ci żyłka pęknie. Poza tym złość piękności szkodzi, więc uważaj. Diabeł i Pan zaraz będą- powiedział spokojnie. Nie widział żadnego problemu w sprzątaniu. Zabrano im różdżki, kazano sprzątać z przyjaciółmi, którzy je mają... Kilka zaklęć i po krzyku.  Spojrzał na Hermionę i zobaczył, że na dźwięk imienia przyjaciółki się skrzywiła. Pansy miała specyficzny charakter, ale co zrobiła, że Riddle tak na nią reaguje? – Pokłóciłyście się? – zapytał nie patrząc na nią. Nie chciał, żeby zabrzmiało to jakoś… troskliwie. Ot tak, zwykłe pytanie.

-Nie, dlaczego? – Hermiona od razu się spięła i odwróciła wzrok. Nie miała zamiaru nikomu mówić o jej rozmowie z Ślizgonką na imprezie. Nikomu, a już na pewno nie Malfoyowi.

-Nieważne- teraz blondyn miał już pewność, że coś się stało. A skoro Riddle nie chce nic mówić, to dowie się od Pan, albo Diabła- Merlinie, jak tu jest zimno! Musieli rzucić zaklęcia ochłodzające?! *

-To dobrze robi na kaca.

-Ja nie mam kaca- fuknęła- Chyba, że moralnego- dodała ciszej. Na szczęście blondyn nie usłyszał tego, zbyt zajęty witaniem przyjaciół.

-Mamy posprzątać cały dom, razem z ubraniami rodziców. No to do roboty! – rzucił Malfoy siadając na krześle. Hermiona popatrzyła na niego jak na idiotę. Sami tego w trzy dni nie posprzątają, gdy naprawdę zbiorą się w sobie i ruszą swoje tyłki natychmiast. A on? Dodatkowa para rąk się marnuje! Mógłby pomóc, a nie rozkładać się na krześle.

-To nam pomagasz, czy nie?!- krzyknęła po pewnym czasie, gdy Malfoy nie zmienił swojego położenia.

-Słonko, chyba nie uważasz, że ja będę sprzątać. Jeszcze paznokietki mi się połamią- wyszczerzył się w uśmiechu. Dla niego już pracował- wkurzanie Riddle wymaga przecież skupienia, inteligencji, a to, że jest też dobrą zabawą? To tylko dodatek!

-To jak my to mamy niby sami zrobić? Kpisz sobie, czy co?! – brązowowłosa była bliska płaczu z złości. Jak można być tak ograniczonym?

-Teraz to ty sobie chyba kpisz. Myślisz, że ktokolwiek z nas, no może jedynie ty, moje słońce naiwne, ma zamiar robić to-tu się skrzywił-w mugolski sposób?

-Przecież zabrali nam różdżki-Hermiona nie dawała za wygraną. Nie była już tak czerwona i nie krzyczała, ale nadal była zdenerwowana.

-Merlinie, cierpliwości!- mruknął wznosząc ręce ku niebu - Ale oni je mają! – tu pokazał na stojących w kącie przyjaciół. Dotąd nie ingerowali w rozmowę. Bo i po co  ? Przecież taką dzicz (pomimo tego, że to 2 osoby) nie dadzą rady przekrzyczeć.

-Zapomniałam-mruknęła bardziej do siebie niż do nich szatynka.

-Co wy tak stoicie? – mruknął blondyn- Do roboty, sam dom się nie posprząta! –powiedział uśmiechając się jeszcze szerzej. Zawstydzona Riddle i dyrygowanie ludźmi..? Oj tak, tak, Draco Malfoy się kłania.

-Od ponad pół godziny próbujemy wam coś powiedzieć, ale się nie da- warknął Zabini. Na początku kłótnia przyjaciół go śmieszyła- ot, stare dobre małżeństwo. Ale później zrozumiał, że musi ich jakoś do siebie zbliżyć. I nawet wiedział jak.

-Mów.

-Moje  czary tu nie działają, a Pans nie ma różdżki- powiedział cicho, choć i tak wszyscy go usłyszeli. Jak na komendę brunetka i blondyn obrócili się w stronę Pansy. Patrzyli na nią szukając jakiegoś zaprzeczenia- może Blaise się czymś zatruł, nie wydobrzał po imprezie… dostał gorączki, bredzi, ma przejawy bujnej wyobraźni. Wszystko, tylko nie prawda. Ale ona, zamiast zaprzeczyć tylko potwierdziła ich obawy.

-To wina twoich rodziców!- warknął wskazując na nią palcem.

-Wcale nie! Skąd wiesz, że to nie twoi to wymyślili?

-Na pewno nie, oni mają granice wyznaczania kar! Twoim tego brakuje! – nie będzie sprzątał całego domu, ba, pałacu!

-Przestań o nich tak mówić!- Hermiona była już cała czerwona na twarzy. Dlaczego tylko Tom i Alice mają być winni..? Malfoyowie to takie dobre duszyczki, białe baranki?!

-Nigdy przedtem nie mieli dziecka i nagle pojawiłaś się ty. Niewiadomo, dlaczego cię zatrzymali, a nawet nie mieli przedtem doświadczenia!- wykrzyczał, zanim zdążył się ugryźć w język. Poniesie konsekwencje. I to duże.

-O czym ty mówisz?- zapytała zaciekawiona- Nie mieli doświadczenia? Nagle się pojawiłam? O co ci chodzi?

-Draco się przejęzyczył- wkroczył Blaise. Gdy Smok coś wywinie, Diabeł zawsze musi sprzątać. Ale teraz Dracon naprawdę przekroczył granice. Z jego planów nici, no chyba, że chciałby, aby ta para się wzajemnie pokaleczyła- on chciał tylko powiedzieć, że jego rodzice nie dają aż takich kar, a ciebie nigdy nie karali, więc dlatego nie mają doświadczenia- wyjaśniał spokojnie. Co z tego, że właśnie to wymyślił? Miał nadzieję, że Hermiona mu uwierzy i nie będzie się dalej dopytywała- prawda, Pansy?- popatrzył wymownie na czarnowłosą. Jak nie ona, to chyba już nikt mu nie pomoże.

-Tak, Blaise ma racje. Draco czasami gada od rzeczy, sama się przekonasz- odpowiedziała pierwszy raz Ślizgonka.

-Dobrze…- mruknęła Hermiona obiecując, że i tak się dowie, o co Malfoyowi chodzi. Dotąd nie zastanawiał ją brak zdjęć, listów, czy innych pamiątek rodzinnych. Nie było ich na półkach, w szufladach.. Nie pytała o nie. Nie pytała też o innych członków rodziny, żadni krewni jej nie odwiedzali. Czy to było normalne? Wspomnienia też były niewyraźne, jakby zamazane. A jak już były to nigdy nie rozpoznawała w swoich rodziców. Na początku tłumaczyła to sobie tym wypadkiem, ale teraz?

-Zabierajmy się lepiej do pracy, jeśli mamy to dzisiaj skończyć- powiedział Blaise przerywając ciszę- Może ja z Smokiem wysprzątamy dół, a wy górę? – zaproponował.

-A może będziemy sprzątać dziewczyna- chłopak? Będzie łatwiej- zaproponowała Pansy. Hermiona ochoczo jej przytaknęła. Nie miała ochoty sprzątać z Pansy. Możliwe, że będzie się musiała do niej jeszcze odezwać. Brrr…..

-No to ja z Mioną na dole, a wy na górze. Załatwione. Gdzie są te rzeczy do sprzątania?

-Prawe drzwi od kuchni- powiedziała Hermiona. Rodzice mówili im, gdzie są te wszystkie szamtki, ścierki, miotły… nie wspominali tylko, że rzucili zaklęcie na cały dom.

-Już, idźcie- ponaglił ich Blaise- w takim tempie to dziś nie skończymy.  A… Miona, dałabyś Pansy jakiś normalnych ciuchów? W TYM nie będzie przecież sprzątać.

-Leżą w pokoju na łóżku- powiedziała w stronę przyjaciółki, która tylko kiwnęła głową. Blondyn i Ślizgonka wyszli, zostawiając ich samych.

-Od czego zaczynamy?- zapytała brązowooka.

-Od wezwania Erica- mruknął Zabini bardziej do siebie niż do niej.

-Lange?- wykrztusiła Hermiona. Tego było za dużo jak na jeden dzień stanowczo za dużo.

-Poznaliście się już?- zapytał, uśmiechając się- Aaa.. zapomniałbym, że wczoraj ładnie z nim wirowałaś na parkiecie- Uśmiech Malfoya! Uśmiech Malfoya numer 1 – „I tu cię mam”  ( bo innego jeszcze nie poznała) . Czy wszyscy Ślizgoni tak się uśmiechają?!

-Zatańczyłam z nim może z dwa razy- mruknęła na pozór obojętnie.

-No tak.. zapomniałem, że byłaś rozchwytywana później przez męską część  Slitherinu, a nawet i Ravu. Chyba nawet z Smokiem- zaśmiał się.

-To nie tak… ale zaraz, skąd ty to wszystko wiesz?- zapytała zdziwiona.

-Jestem doskonałym obserwatorem. Jeszcze nie raz się o tym przekonasz- powiedział w uśmiechem.

-Dobrze, ale teraz już sprzątajmy, chcę to dziś skończyć. Z czego się śmiejesz?- przyglądnęła mu się. Miała coś wymalowane na czole, czy jak?

-Wybacz, ale serio myślisz, że będę sprzątał? Przecież ja nawet nie wiem jak się  te przyrządy używa- zakończył śmiechem. Ale Hermiona nadal nic nie rozumiała.

-Podzielisz się tym ze mną? Co chcesz zrobić?

-Czarować- odparł jakby była to najprostsza odpowiedź na świecie.

-Ale jak?

-Chyba nie myślisz, że mówiłem o tych czarach serio? Załóżmy, że twoi i Smoka rodzice nie są aż tak brutalni.

-No to po co ci Eric?

-Bo inaczej nie uwierzą, że sami to zrobiliśmy. Poza tym go lubią- mruknął, już z mniejszym entuzjazmem.

-A ty nie?

-Nie mam nic do niego- odpowiedział, choć w jego głosie  dało się wyczuć niechęć. Hermiona wolała już nie drążyć dłużej tego tematu.

-A Pansy i Malfoy wiedzą o tym, że kłamałeś..?

-Zacznijmy od tego, że ja nie kłamię, tylko mijam się z prawdą. Pans założyła, że sam sobie poradzę z czarami i nie brała różdżki. Tak szczerze, to gdy usłyszałem kłótnie twoją z Draco wpadłem na ten pomysł. Moglibyście się zbliżyć podczas tego sprzątania..- mówił, a z każdym kolejnym jego słowem uśmiech mu się poszerzał.

-Że niby ja i Malfoy? – zdziwiła się Miona. Może i na początku jej się podobał, ale za bardzo go poznała od tego czasu.

-Wy wyglądaliście jak stare, dobre małżeństwo! Naprawdę! Poza tym pierwszy raz widziałem, żeby Draco przejmował się tak jakąś dziewczynom. Moim zdaniem to wy nawet do siebie pasujecie.

- Chyba nie słyszałeś naszej kłótni.

-Bo obydwoje macie silne charaktery, wasze dzieci będą nie do zniesienia- zaśmiał się Blaise.

-Ty chyba zgłupiałeś! Dzieci moje i JEGO? – Hermiona była chodzącą furią. Ile człowiek może znieść? No ile?! Ten narcyzowaty blondyn i ona? To ogień i lód, piekło i niebo. To po prostu niemożliwe. Oczywiście- wiedziała, że będzie musiała z nim spędzać czas- ich rodzice się przyjaźnią, razem spędzają czas.. . Ten dom to jeszcze by przeżyła- był naprawdę ogromny i jak dotąd nawet nie siebie nie wpadli. Kilka obiadków by przeżyła. Ale co będzie w Hogwarcie? Przecież oni chodzą do jednej klasy, są w jednym domu! Nie może go zawsze unikać.

„Trzeba go będzie jakoś udobruchać i się zaprzyjaźnić” – pomyślała o Malfoyu- „Nie potrzebuję wrogów”

-…miona! Hermiona!

-Co? – odpowiedziała mało inteligentnie. Pochłonięta myślami nie zauważyła nawet, że Blaise ją woła.

-No przywitaj się z naszym gościem- wskazał na kąt pokoju. „ Gdybym mogła, starłabym mu ten uśmiech z twarzy” pomyślała, obracając się w tamtym kierunku.

-Hej- powiedziała z nieśmiałym uśmiechem. Podobał jej się i to bardzo, tańczyła z nim wczoraj, ale czy może powiedzieć coś innego? Nie wiedziała jak ma się zachować, na co sobie pozwolić.

-Hej- odpowiedział z uśmiechem. Zauważyła, że wahał się nad podejściem do niej, ale w końcu odpuścił. „Nieśmiały” – przemknęło jej przez myśl. Przejęła inicjatywę i to ona do niego podeszła, lekko całując go w policzek, na co lekko się uśmiechnął, choć była pewna, że chciał odwrócić wzrok.

-No to – tu się lekko skrzywił- gołąbeczki, może byśmy posprzątali? Ja ogarnę salon, a wy skoro tak dobrze się dogadujecie- syknął- posprzątajcie kuchnie i resztę.

- A co z górą?

-Tam jest dużo mniej pracy, nie będziemy Smokowi i Pans przeszkadzać- powiedział i dał im znać ręką, że mogą już iść.

-Chodzisz do Hogwartu? – zaczęła, by przerwać ciszę.

-Pójdę w tym roku. Wcześniej chodziłem do Durmstrangu .

-Nie pamiętam tej szkoły. Opowiedz mi coś o niej.

-To jedna z trzech najlepszych szkół, a przynajmniej tak mówią. Przyjmują tylko dzieci czystej krwi, lub półkrwi. Mugolaki nie mogą tam chodzić. Karkarow stawiał przede wszystkim na naukę czarnej magii, twierdził, że nam się przyda. Nie było różowo nie to, co w Hogwarcie.

-To, dlaczego dopiero teraz się przepisujesz? – zapytała. Skoro się mu tam nie podobało to, dlaczego się nie wypisał?

-Moi rodzice uważali, że to dobrze. Nawet popierali Karkarowa, dopóki nie poznali go bliżej- wyjaśnił z tajemniczym uśmiechem.

-Nie poznali bliżej?

-Zaprosili go kiedyś na kolację. Wiesz, chcieli się jakoś odwdzięczyć za „dobrą opiekę”. Zrobił im wykład o czarnej magii oraz pokazał kilka zaklęć na mojej ciotce. Nie, nic jej się nie stało- powiedział, gdy zobaczył jej minę- źle wymówił jakąś formułkę i tylko się skompromitował. Rodzice uznali, że nie może mnie ktoś taki uczyć, więc jestem- zakończył z uśmiechem.

-Nie zmienili zdania o czarnej magii?- zapytała, na pozór obojętne.

-To nie jest tak, że oni są bardzo źli. Po prostu mieli inne poglądy dotyczące niektórych spraw. Starają się je zmienić- dodał, jakby chciał przekonać samego siebie- Gotowe- mruknął, opuszczając różdżkę.

-Chodźmy do Blaise’a , zobaczymy, czy już skończył- zaproponowała, na co jej przytaknął.

 Już od progu dało się słyszeć podniesione głosy dochodzące z salonu.

-Co tu się dzieje? – zapytała głośno, by przekrzyczeć chłopaków. „Malfoy dowiedział się o kłamstwie?” pomyślała.

-Nie mówiliście, że mamy gościa- powiedział obojętnie. Jego mina nie wyrażała żadnych emocji- jak zawsze zresztą. „ Jednak było coś w tej jego… perfekcji. Jakby wszystko, co dotyczyło się jego nie było przypadkiem- artystycznie ułożona grzywka, hipnotyzujące oczy, usta zaciśnięte w wąską kreskę, wyprostowana, dumna sylwetka.. wszystko tworzyło wspólną całość. On jest idealny”- stwierdziła z przerażeniem. „ Jedyne co jest jego wadą, to charakter, chociaż… ja go nawet nie znam” pomyślała z smutkiem. Złożyła sobie kolejną obietnice tego dnia- zaprzyjaźni się z nim i pozna go- Dracona Malfoya. „Choćbym to było trudne i potrzebowało wyrzeczeń, zostanę jego przyjaciółką”. „Czas zacząć ”- pomyślała.

-Prawda, powinniśmy was uprzedzić- powiedziała z chytrym uśmiechem. Głosy natychmiast ucichły, a wzrok wszystkich skierował się na tę drobną brunetkę stojącą w progu salonu.

 „W co ona gra?” – pomyślał Malfoy. Nikt nie wmówi mu, że Riddle z własnej woli się z nim zgodziła, a już na pewno nie w takiej sprawie. Nie wiedział, co ona kombinuje, ale jak na razie mu to nie przeszkadzało. Poobserwuje i się przekona. 

-Skończyliście już sprzątać? – zapytał ich, choć jego wzrok przeszywał Riddle na wylot. Ona jednak się nie ugięła i spojrzała mu w oczy. „Niech nie myśli, że się poddam”.

-Tak- odpowiedziała słodko nie przerywając kontaktu wzrokowego.

-Może…. Może poszlibyśmy coś zjeść? – zaproponował nieśmiało Eric.

-Tak, chodźmy- podłapał temat Zabini- Idziecie z nami? – zapytał, gdy para wciąż uparcie się w siebie wpatrywała.

Ona- zapatrzona w jego stalowe, nieprzeniknione oczy próbowała dowiedzieć się, o czym myśli, co czuje - kim jest.

On-zapatrzony w jej czekoladowe, błyszczące tęczówki próbował zgadnąć, co kombinuje.

-Ja odpadam.- powiedziała, odwracając wzrok- rodzice za chwilę wrócą, pójdę się umyć.

-No to chłopcy, zostaliśmy sami- powiedziała zacierając ręce Pansy.

^^^

*salon, kuchnie…- opisywałam Wam tylko jak wygląda salon, ale w innych pokojach też nie było różowo :v

*ochładzające- w mugolskim świecie po prostu wyłączyli ogrzewanie, nie miałam pomysłu jak mam to inaczej napisać  :v

~~~~

Na rozdział czekaliście jedyne.. 18 dni ;oo Naprawdę miał być szybciej, zaczęłam go pisać jakieś 3 dni temu, ma ok. 2200 słów i niecałe 6 stron w Wordzie. Się sprężyłam ! :D

Teraz mam 3 dni wolnego ( testy piszą ;d )więc postaram się coś napisać. Ale… Harry Potter poszedł w „odstawkę” dla Zmierzchu ! Nie znosiłam tego, jakieś 2 miesiące temu oglądnęłam sobie film i teraz go kocham <33 Perfekcja Edwarda mnie przeraża, ale chce więcej i więcej :v Na telefonie mam ponad 300 gifów i cytatów z filmu, ale po prostu się zakochałam :oo

 Ostatnio też zauważyłam, że jest mało komentarzy. Takżte ten… proszę o komentarze ! Fajnie byłoby wiedzieć, że ktoś to czyta :D

I ostatnie… powodzenia Gimnazjaliści ! :**

P.S. Oczywiście niezbetowany ;v 

Bella Nixon :**

Rozdział VI

-Nigdy więcej się ciebie nie posłucham- spojrzała z wyrzutem na męża- Widzisz, jak to teraz wygląda?- jęknęła, bliska płaczu. Jej ukochany salon, który sama ozdabiała, jej azyl, oaza spokoju, miejsce jej i czasami nieproszonych gości było doszczętnie zniszczone.
-Wiecie.. to tylko tak źle wygląda- próbował przekonywać Lucek. Nie, żeby w to wierzył. Przecież to wyglądało tragicznie. No, ale co on miał powiedzieć? To była w dużej mierze wina jego syna- to on prosił o pozwolenie na imprezę u Toma. Narcyza go ostrzegała, że jest za wcześnie! Raz mógłby się jej posłuchać.
-To, może ja otworzę trochę okna, nieprzyjemnie pachnie- stwierdziła Cyzia.
-Cyziu, uważaj! – krzyknęła za nią Alice. Było za późno, bo blondynka w ekspresowym tempie znalazła się obok okna i ugrzęzła w jakiejś klejącej się brei o niekreślonym kolorze. Plus był taki, że zdążyła  otworzyć okno.
-Lucek, pomóż żonie! – krzyknął Tom, od razu żałując. Blondyn, chcąc uniknąć losu żony, szedł środkiem. I wszystko byłoby dobrze, gdyby zauważył, że na podłodze jest woda. Ślizgiem pokonał całą długość salonu, lądując na ścianie i wbijając sobie w rękę szkło. Nie zauważył, że obok niego były potłuczone butelki po alkoholu.
Alice i Tom nie ruszyli się z miejsca bojąc się o swoją skórę. W progu było w miarę bezpiecznie i nic im się nie mogło stać. Przynajmniej tak myśleli, dopóki zegar nie zaczynał wybijać godziny dwunastej, a oni przestraszeni odgłosem wylądowali obok przyjaciół.
Wówczas dopiero Alice zrobiło się żal  jej salonu. Ściany pokrywała dziwna maź, która wydawała ten nieprzyjemny zapach. Mieniła  się różnymi kolorami w zależności od padania promieni słonecznych.  Tylko gdzieniegdzie były zadrapania,choć były glębokie i długie. Wystarczyło, że odwróciła głowę, a momentalnie zrobiło jej się słabo. Jej wspaniałe, zabytkowe meble wciśnięte były w kąt salonu zapewne po to, by nie przeszkadzały one tańczącym. Ale czy nikt nie pomyślał o tym, żeby je czymś przykryć, albo lewitować do innego pokoju? Podarte oparcia, uszczerbane drewiane podparcia.. udusi ich.  Gołymi rękami, nie potrzebuje do tego magii.
-Właśnie, magia! – krzyknęła, jakby było to najoczywistszą rzeczą na świecie.
Była, byli przecież czarodziejami! Wyciągnęła różdżkę z spodni, szepnęła zaklęcie, a ona i jej przyjaciele wylądowali w progu salonu.  Nie zamierzała magią wyczyścić swoich, albo ich  ubrań- co to, to nie. No bo gdzie byłaby kara dla kochanych dzieci? Przecież trzeba się im jakoś odwdzięczyć za salon.  Alice popatrzyła się po zgromadzonych i wzrokiem pokazała im, gdzie mają iść. Przeskakiwała po dwa stopnie, mało ją teraz obchodziło to, że nie była arystokratką. Tu chodziło o jej salon! Zatrzymała się przy drzwiach lekko zdyszana, czekając na Malfoy’ów i Toma. Dołączyli do niej po chwili, wyraźnie zmęczeni. Blondynka nie bawiła się w żadne grzeczności- wparowała do pokoju, w którym  panował przyjemny półmrok. Jednym machnięciem różdżki rozsunęła zasłony. W tym momencie Tom wrzasnął, a Alice i Narcyza zaniosły się śmiechem.
-No i z czego wy się śmiejecie?! – wrzasnął. Co tutaj jest by takiego śmiesznego..? Przecież to była jakiś koszmar, nieudany żart! Najpierw Malfoy przychodzi i prosi o pozwolenie na imprezę, a on chcąc być dobrym ojcem się zgadza, później przenosi  się z Malfoyami do klitki Severusa, wszystko dla dzieci, a gdy wracają z ich wspaniałego salonu zostają szczątki. A , żeby było ciekawiej,  gdy idą do pokoju swojej osiemnastoletniej córki zastają ją w łóżku przykrytą kocem i przytuloną do półnagiego blondyna, który kuli się z zimna. Ha, ha, ha. Jedynie Lucjusz podzielał jego zdanie, bo stał z nieprzeniknioną miną.
-Może zrobiłybyście coś? –spojrzał na blondynki- I z czego wy tak rżycie?Lucek, powiedz coś! Poprzyj mnie!-pisnął zdenerwowany.
-Ale co? Tutaj chyba nic nie trzeba mówić- powiedział spokojnie i wybuchł śmiechem „ O Merlinie, świat się kończy”  pomyślał Tom. No bo baby to jeszcze mógł zrozumieć, ale jego przyjaciel..? I co w tym śmiesznego..?!
-Może, byyśmy ich…. obudzili- powiedziała Alice pomiędzy kolejnymi napadami śmiechu.
-Zostawcie to mnie- szepnął Tom. On już pokaże Draconowi co to znaczy zawiedzione zaufanie. Brunet zniknął w łazience, by chwili wyjść z niej z wiadrem w ręku.
-Skąd ty masz wiadro..?
-Transmutacja- powiedział jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie, patrząc na nich jak na idiotów. Podszedł powoli do łóżka i wylał całą zawartość wiadra na śpiącego blondyna.
-Uznałem, że musisz ochłonąć- odparł spokojnie patrząc na zdezorientowanego blondyna.  Malfoy omiótł spojrzeniem cały pokój, zatrzymując się na rodzicach. Momentalnie zrobił się czerwony i zdarł z Hermiony kołdrę, na co ta tylko bliżej się przekręciła, szukając miękkiego materiału. Otworzyła oczy, gdy dotknęła mokrego obok niej prześcieradła i spojrzała zaskoczona na blondyna.
-Malfoy, co ty tutaj robisz..?! – wrzasnęła. Pomału, bardzo powoli zaczynała sobie przypominać co się stało. Poznanie Erica, kłótnia z Pansy,taniec z Malfoy’em, taniec, barek, blondyn niosący ją do swojego pokoju, prośba o to, by został. Zbladła i popatrzyła przerażona na Draco. Do tej pory nie zauważyła ósemki wlepionych w nią oczu.
-Witaj, córeczko. Dobrze się spało? – zapytał spokojnie, znowu Tom. Jego żona.. hm.. można powiedzieć, że na chwile straciła zdolność porozumiewania się.
-Rodzice? – wychrypiała.
-A no rodzice, rodzice. Dobrze się bawiliście..?- zapytał, patrząc to na brunetkę, to na blondyna.
-Mam nadzieję, że… nic nie .. wyniknie z tego..
-Za .. dziewięć miesięcy..- dokończyła za Alice Cyzia. Ich ta sytuacja bawiła. Same były kiedyś młode (teraz też są- kiedyś były młodsze) i też się bawiły. To oczywiste, że nic pomiędzy Mioną a Draco nie zaszło- ona była w piżamie, a on w bokserkach, ale czemu by nie podrażnić jeszcze małej cierpliwości Toma?
-To nie jest śmieszne!- wrzasnął. Dalej nie da rady po prostu tej szopki ciągnąć- za dwadzieścia minut widzimy się w kuchni!
-Dlaczego nie w salonie? – zapytała cicho Hermiona. Nigdy nie rozmawiali w kuchni- było to przecież miejsce tylko do robienia posiłków. Czemu więc akurat tam chcą się spotkać?
-Dowiecie się później dlaczego- powiedział  i z hytrym uśmiechem i opuścił pokój, a za nim, trzęsąc się z śmiechu poszła żona i Malfoyowie.
-Co się wczoraj stało?- zapytała, gdy zamknęły się za nimi drzwi. Wszystko widziała jak przez mgłę, ostatnie co pamiętała było to, że poprosiła Malfoya o zostanie. Ale kto wyprowadził gości? I kto posprzątał, o ile w ogóle ?
-Na mnie nie patrz, pamiętam tyle co ty- uniósł ręce w obronnym geście- Jak myślisz.. bardzo źle jest na dole?
-Na pewno nie. Przecież ktoś musiał to posprzątać. Może zrobili to Blaise i Pansy?- zapytała z nadzieją.
-Tak...- odpowiedział-Śnij dalej- dodał znacznie ciszej, lecz ona usłyszała. Ona się jeszcze nie domyśliła? Jednak zostało coś w niej z tego  przeklętego Gryfona. Bezgraniczne zaufanie i wiara w drugiego człowieka.. oj zdziwi się, zdziwi.
-Gotowa? – powiedział do dziesięciu minutach,gdy  zdążyli się już ubrać- No to  idziemy.
Drogę do kuchni pokonali w milczeniu myśląc, co zostaną w kuchni.

~~~~
Jetem okropna, wiem :p 2,5 tygodnia na nowy rozdział i tylko tyle w nim... Chciałam napisać coś więcej, ale już Was nie będę więcej trzymać w niepewności >.<
Miał być on trochę "komediowy", ale nie miałam humoru i wyszedł jak wyszedł.
W następnym będzie dużo Dramione, naprawdę :**
P.S. Dziękuję za tyle komentarzy, wyświetleń i nowych czytelników :**