Rozdział V

Rozdział dedykuję :
-Nimfadora Tonks-Riddle – nie niszczę Twoich marzeń, Słońce <3 Masz nie zaniedbywać swojego zdrowia dla tego bloga! :D
- Kalipso Va- za długi, budujący komentarz i za link do swojego świetnego bloga:  http://dramione-zlodziej-pamietnika.blogspot.com/   Polecam !!! <3
-Darcy Victoria i Nathally Katherine Riddle- za to, że po prostu są :D
Oraz oczywiście każdemu każdemu komentującemu czytelnikowi :D
~~~~~~
-Tom, możesz mi przypomnieć, po co się zgadzałeś na tą imprezę ? – spytała jadowicie. Od wczoraj musieli przebywać w klitce Severusa razem z Malfoy’ami,  bo ich dzieci w domu urządzały imprezę, na którą jej wspaniały małżonek wyraził zgodę! Czy on naprawdę nie wie, co się dzieje na TAKICH imprezach..?!
-Alice… proszę cię. Przerabialiśmy to… półtorej godziny temu.
-Widocznie źle mi wytłumaczyłeś.
-Tłumaczyłem ci dobrze, tak samo jak Narcyzie i Lucjuszowi.
-To wytłumacz jeszcze raz.
-Nie udawaj obrażonej, kochana, bo trzeci raz z kolei nie dam się na to nabrać. Pomysł Dracona nie był zły: nie uważasz, że wszyscy powinni poznać Hermionę lepiej? Jak mamy utrzymywać dalej, że jest naszą córką, skoro ona nie pamięta? Możemy jej wmawiać, że to przez jakieś zaklęcie, chorobę… ale czy nie łatwiej jest ominąć ten temat i sprawić, by zaprzyjaźniła się z Ślizgonami...?
-Nienawidzę jak masz racje- mruknęła.
-Tak? A ja uwielbiam- stwierdził z uśmiechem. On nazywa się Tom Marvolo Riddle..! Jest potężnym czarodziejem, może trochę niedoświadczonym ojcem. Ale co z tego? Jeśli młody Malfoy,bądź którykolwiek z Ślizgonów, zrobiłby coś źle, finał tej imprezy byłby naprawdę nieciekawy. Mają przestrogę? Mają. Więc mogą się poznać! ( bo o żadnym piciu alkoholu nie było mowy)
-Nudzę się- mruknęła.
Alice  pomimo tego, że dawno skończyła 35 lat nadal miała z sobie coś z dziecka. No, ale czy każdy tak nie ma? Jakieś zachowania, nawyki.. mówienie na głos tego, co się myśli? Alice była piękną, arystokratyczną kobietą. Zawsze olśniewała wspaniałym makijażem, nienagannym ubraniem, dumną, pewną siebie postawą. Miała to wpajane od dzieciństwa, które w niczym nie przypominało naszego. Ona teraz to sobie „odbijała” i nie zamierzała szybko tego skończyć.
Tom chciał coś powiedzieć, ale szybko ugryzł się w język. Znał swoją żonę i jej możliwości na tyle, że wiedział, że lepiej jej nie denerwować. Wtedy dopiero może być nieznośna.
-Tom… nudzę się. – powtórzyła z naciskiem, gdy poprzednim razem nie uzyskała odpowiedzi. Riddle wymruczał coś w stylu „hmmm..?” i wziął pierwszą lepszą książkę z biblioteczki Snape’a. Nie była ona tak dobrze wyposażona jak w Malfoy Manor, ale cóż…- Co robisz..? – zapytała znów. Ile można się pytać i nie uzyskiwać odpowiedzi ? Szybko wstała i podeszła do fotela, w którym siedział jej mąż. Wyjeła książkę z  jego rąk i usiadła mu na kolanach- Romeo i Julia? Proszę cię, nawet tytuł ma kiepski. Na pewno jakiegoś mugola.
-Mugola, ale wcale nie jest taka zła. Posłuchaj :

Do ciebie, mój luby,

Spełniam ten toast zbawienia lub zguby.

                                                                             Albo to :

Dziwny miłości traf się na mnie iści,

Że muszę kochać przedmiot nienawiści.

- I ty coś z tego w ogóle rozumiesz..? Poza tym, te fragmenty nawet do siebie nie pasują. Nie są po kolei, od razu widać- zauważyła trafnie. Nie rozumiała co prawda o co w tym chodzi, ale nie była głupia i wiedziała, że te fragmenty nie są bez pośrednio po sobie.
-Czytam je wybiórczo. Otworzę na jednej, później na innej stronie i tak sobie je wertuję. Przyznasz że dają wiele do myślenia- mruknął, nawet nie patrząc na nią. Był za bardzo pochłonięty lekturą, co w tym dziwnego..?
-A może zobaczylibyśmy co w domu? – spytała nieśmiało. Sama bała się tego, co mogła tam zastać. Przecież ona też kiedyś była młoda i chodziła na imprezy! O.. wróć. Ona jest nadal młoda. Czuła tylko, że skrzaty domowe nie będą się nudzić.
-Już..? Przecież jest dopiero dziesiąta! Oni nawet nie zdążyli tego posprzątać.. – pomijając fakt, że Tom chciał poczytać jeszcze trochę książkę, to  bał się tego, co zastanie w domu- A nie możesz tak na przykład… sama tam iść? Wiesz, zobaczysz czy dużo ludzi zostało, jeśli tak, to ich spławisz..
-Czy ty się boisz? – spytała z nutką rozbawienia w głosie. Najchętniej to roześmiałaby się wniebogłosy, ale wiedziała, że nie może tego zrobić. Była przecież arystokratką.
-Niby czego? Głośnych, pijących dzieciaków, których są dziesiątki i które patrzą na każdy twój ruch, bo jesteś mentorem ich ojca? Nie, oczywiście, że nie- i powrócił do lektury.
Alice po raz kolejny walczyła z pokusą zaśmiania się, ale po chwili dała radę się opanować. Kochała Toma, pomimo jego dziwactw. Może dla innych był bezwzględny, ale dla niej zawsze był czuły i opiekuńczy.Nie obchodziło ją to, że czarodzieje uważają go za złego człowieka. On taki naprawdę nie był, ludzie wolą osądzać niż poznawać  lepiej. Wydają na człowieka wyrok, choć nie wiedzą jaką ma za sobą przeszłość. Nie mają pojęcia, że kiedyś może było mu źle. Może nie miał on takiej kochającej się rodzinki jak wszyscy? Tom  kochał ją taką jaka jest, nawet bez makijażu i w starych dresach. Kochali się za wnętrze. To właśnie była prawdziwa miłość.
-Tom… pojedźmy tam razem.  Przecież nie rozsadzili domu- blondynka chciała zażartować dla rozładowania napiętej atmosfery, ale jej się to nie udało. Riddle momenatalnie odłożył książkę i spojrzał na nią niepewnie.
-Jesteś pewna?
-No.. . nie przekonamy się, jak nie zobaczymy- chciała się jakoś uśmiechnąć, ale wyszedł jej tylko jakiś grymas. Więcej Tomowi nie było trzeba: poderwał się z fotela i podszedł w stronę drzwi.
-Gdzie ty idziesz?
-No jak to gdzie? Po Malfoyów! – wykrzyczał, znikając za drzwi. Po chwili dało się słyszeć odgłosy wchodzenia po schodach i  trzaskanie drzwiami. Alice z braku pomysłu usiadła  na oparciu fotela i zaczęła oglądać swoje paznokcie. Wystraszył ją trzask.
-…Szybciej, pośpieszcie się! Narcyzo, uważaj! Lucek, pomóż jej wstać!
-Co wy tam robicie?! –krzyknęła Alice. Tom poszedł tam jakieś piętnaście minut temu i dotąd nie wrócił. Za to co jakiś czas słyszała odgłosy przewracanych mebli- Schodzicie już?
-Jesteśmy, jesteśmy…- powiedział Tom schodząc. Za nim schodziła Narcyza podtrzymywana przed Lucjusza.
-Cyziu, co się stało?! – nigdy nie widziała, by jej przyjaciółka sobie coś zrobiła. Zawsze była ostrożna, może aż nadto.
-To nic takiego, po prostu się potknęłam o dywan- powiedziała gładko. Właśnie schodziła z ostatniego schodka i syknęła głośniej, gdy Lucjusz mocniej ją przytrzymał.
-Uważaj, kochanie- powiedział delikatnie obok jej ucha.
-Skoro jesteśmy już wszyscy- zaczął Tom- to możemy wracać do domu- Malfoyowie popatrzyli na niego jak na głupca. Jeśli ICH syn jest jednym z organizatorów imprezy, to jest stanowczo za wcześnie, aby tam wracać. Jednak co oni mogą? – Nie ma sprzeciwu? No to jedziemy.
 ~~~
I tak oto jest rozdział numer 5 :D
Nie jest on takim wstępem do kolejnego, ale po prostu coś mnie podkusiło, aby go dodać  J
Jest dłuższy niż poprzedni, choć  to nadal nie długość, do jakiej dążę. Nowy rozdział naprawdę nie wiem kiedy. Dodałam gadżet „ Prorok Codzienny” – codziennie aktualizuję, więc możecie przeczytać co z nowym rozdziałem :D Wszelkie pytania pod notkami lub na gg: Victoria Blanc. Dziękuję za 13 obserwatorów na blogu, 28 osób, które mają mnie w kręgach, ponad 5000 wyświetleń, tyle komentarzy i takie pozytywne komentarze u Venetii :**

Zapraszam serdecznie do komentowania – im więcej komentarzy, tym więcej weny, im więcej weny, tym szybciej rozdział :**
P.S. Oczywiście nie zbetowany ;d